Volgens DIN 1045-2: 2008-08 en DIN EN 206 (2017-01) (met de toevoegingen A1 en A2) wordt verhard beton met deze bijzondere eigenschap “beton met een hoge weerstand tegen indringen van water” genoemd.
Waterdicht beton wordt bijvoorbeeld gebruikt bij de bouw van watertorens, watertanks, zwembaden, rioolwaterzuiveringsinstallaties, kuipen in het grondwater, pijpleidingen, damwanden en oeverversterkingen.
Om ervoor te zorgen dat de onderdelen van waterdicht beton ook waterdicht zijn, moet aan aanvullende eisen worden voldaan, zie witte tank.
Totdat het overtollige vocht in het verse beton na enkele jaren door diffusie uit de zogenaamde drooglaag van de betoncomponent is ontsnapt, zal ook waterdicht beton vocht afgeven.
Om te voldoen aan de eis van hoge weerstand tegen binnendringend water, is de ondoordringbaarheid van de cementpasta cruciaal. Daarom mag de water-cementverhouding voor componenten tot een dikte van 40 cm niet hoger zijn dan 0,6. Voor componenten groter dan 40 cm niet groter dan 0,7. In verband met onvermijdelijke variaties op de bouwplaats is het aan te raden om de waarde 0,05 lager in te stellen. Waterdicht beton verhindert de doorgang van vloeibaar water voornamelijk door de ondoordringbaarheid van de cementsteen. Bij een capillaire poriënruimte van minder dan 20 volumeprocent sluiten de capillaire poriën meestal niet meer continu aan, waardoor de cementsteen ondoordringbaar is voor water. Ook vanaf een componentdikte van 200 mm wordt de diffusie van waterdamp voorkomen. Bij toepassing van waterdicht beton tegen stuwwater, bijvoorbeeld in het grondwatergebied, is meestal geen extra afdichtingslaag nodig.